To be continued (1)

Met het zachte tikken van de regen op het raam word ik langzaam wakker. Ik hou m’n ogen nog even lekker gesloten, ik heb nog geen zin in de dag. Ik probeer me te herinneren welke dag het überhaupt is. Dinsdag !? Gadver! Nee…..denk! Wat was er gisteren? O, ja gisteren hadden we die training “Vind het geluk in jezelf, iedere dag is een nieuwe kans”. Tuurlijk gesjeesde jojo op het podium had vast net aan een paddootje geknabbeld en voor hem was alles moooogelijk, als je het maar echt wilde en je die sleutel kon vinden om je eigen potentie te ontsluiten. Ontsluiten…. Deed mij aan heel iets anders denken. Kreeg spontaan krampen in m’n buik. Dat was vrijdag! Nou ja dat betekent in ieder geval wel dat het nu zaterdag is! Heerlijk nog even een beetje doezelen. Zo meteen moet ik er wel uit om de hond uitlaten. Gelukkig nog geen gepiep te horen, dus geen haast.

Misschien zou ik ook eens zo een paddootje moeten proberen, ga ik misschien ook wel mijn potentie ontsluiten. Neh. Drugs niks voor mij, nooit geprobeerd. Waarom eigenlijk niet? Kansen genoeg gehad. Vooral vroeger op school, de wietcaken vlogen je om de oren. Nou ja zweefden voorbij in de meest fantastische kleuren, om een beetje in stijl te blijven. Maar op een of andere manier heeft het me nooit getrokken, misschien ook nooit echt gedurfd. Was altijd bang dat ik opeens dacht te kunnen vliegen of zo.  Langzaam drijven mijn gedachten weer terug naar gisteren. Er is iets wat boven wil komen drijven, net zoals een naam die op het puntje van je tong ligt maar in werkelijkheid  zich natuurlijk ergens  verstopt in de krochten van je hersenen. Hmmm nu maar even niet druk om maken en genieten van het tijdloze moment tussen wakker worden en de dag beginnen.

Af en toe zak ik weg en schrik ik van mijn eigen snurken, zodat ik weer met een schok wakker ben. Het bewustzijn dient zich weer aan. Verder hoor ik niks. Geen enkel geluid. Het is ook benauwd in de kamer, ik trap het dekbed van me af. Wat voelt dat ruw en zwaar. Net zoals mijn hoofd, dat aanvoelt alsof er een baksteen in zit omgeven door watten. Vreemd eigenlijk dat er verder niks te horen valt. Normaal is er een hoop gekwetter van de vogeltjes ‘s morgens . Wat soms wel verwarrend is omdat het hetzelfde geluid is dat mijn wekker maakt om me te wekken. Ik dacht als ik op een vriendelijke manier wakker zou worden gemaakt het een stuk gemakkelijker zou zijn om fris en fruitig uit bed te komen. Niet dus. Een kwartier voor het gekwetter aanvangt begint er eerst een lamp steeds feller te schijnen, moet het daglicht voorstellen. Lijkt eerder een bouwlamp. Het grote nadeel is dat ik zomers extra vroeg wakker wordt omdat de geluiden van de vogels in de tuin als wekker gaan functioneren. Pavlov?

Ik doezel weer verder en vlak voordat ik weer in slaap dreig te vallen zie ik opeens  die man met dat prachtige zwarte haar weer voor me. Mijn blik viel gisteren op hem tijdens de borrel na de workshop. Ik had me voorgenomen even snel een drankje, vriendelijk lachen naar deze en gene en dan hup lekker snel naar huis. Waar een heerlijke bank en goed boek wachtten. Hij stond daar een beetje afwezig rond te kijken met een glas rode wijn in zijn hand. Hij had een natuurlijke charme waardoor je wel naar hem moest blijven kijken. Totdat hij mijn kant op keek en ik even iets van schrik zag en ik snel weg keek. Hij herstelde zich weer snel en ging weer verder met afwezig rond kijken. Dan dringt het opeens tot me door dat het gestopt is met regenen en dat ik nog steeds geen vogels hoor. Tijd om wakker te worden in ieder geval anders is straks de hele dag naar zijn mallemoeren. Toch maar even kijken hoe laat het nu al is, maar als ik mijn ogen open heb zie ik geen wekker, geen vertrouwde rommeltjes, geen stapelboeken. Ik zie wel beton en een klein raam met tralies?!

-to be continued-