To be continued (11)

Deel 11 is geschreven door gastschrijver Terrence Weijnschenk. http://www.terrebel.nl

“Ik zal blij zijn als je straks die zwarte kleurspoeling uit je haar hebt gewassen. Ik begrijp dat het nodig was om haar te misleiden maar het staat je echt niet”, zei de vrouw.
“Ja, ja”, zei hij geërgerd. “Kunnen we dan nu weer even terug naar het onderwerp?”

Ze keken toe hoe de vrouw als een gekooide tijger wanhopig op zoek ging naar een uitweg uit haar benarde situatie en wisten dat het niet lang meer zou duren voor zij zou breken.

De twee andere mannen observeerden het stel en één van hen sprak aantekeningen in in een memorecorder. Voor later. Intussen keek zijn maat gebiologeerd toe terwijl hij speelde met een object in zijn broekzak.

“Briljante zet, trouwens, die truc met dat hondje!” doorbrak de vrouw de ontstane stilte.
“Dankjewel”, zei haar zwartharige partner afgemeten. “En wil je dan nu alsjeblieft eventjes je mond houden zodat ik van dit moment kan genieten?”

Hij keert zich om naar een machine in de hoek van de kamer en draait aan een knop. Heel even valt het licht van een bureaulamp op het metalen plaatje op de borst van zijn overall. Het onthult een symbool van drie in elkaar grijpende cirkels.

—————

Zou ik Flux kunnen volgen door dat gat in de muur? Ik probeer het niet eens want ik weet bij voorbaat al dat een ontsnappingspoging gedoemd is te mislukken. Hebben zij mij dan toch weten klein te krijgen? En wat hebben die drugs met mij gedaan? Speelt mijn eigen geest nu met mij en dacht ik alleen maar dat ik mijn hondje zag? Het gat in de muur is nu ook opeens verdwenen dus ik moet het mij wel verbeeld hebben. Het is vast de combinatie van slaaptekort, de drugs en de stress. Ja, dat moet het zijn!

Ik sta nu weer met beide benen op de grond en kan weer een beetje helder nadenken. “Prioriteiten stellen”, zeiden ze op de cursus. Goed idee. Dat moet ik nu doen. “Als een probleem te groot is om te bevatten, hak het dan in stukjes met een gefantaseerde bijl. Focus op de zilveren kabel tussen jou en het probleem en hak er op los!” of zoiets. Ik had vast die man in die oranje jurk op de gelukscursus verkeerd begrepen. Maar ik wist zeker dat het te maken had met een zilveren kabel en een probleem stukje bij beetje aanpakken.

Ik hou het nu echt niet meer en voel dat ik mijn blaas moet legen. Maar de ruimte is kaal. Op de vier tafels na met daarop de dode vrouwen. Ook staat er tegen de muur een apparaat te zoemen met erbovenop een homp klei die qua vorm wel iets weg heeft van een dode forel. Maar geen toiletpot te bekennen. Er staat nog geen èmmer! Ze verwachten toch niet…?

Ik probeer nog even de deurklnk van de deur die naar deze kamer leidde. Uiteraard tevergeefs. De moed zakt mij weer langzaam in de schoenen. Die – als ik niet oppas – zich straks zullen vullen met mijn eigen urine. Verbaasd kijk ik naar mijn voeten: waar zijn mijn schoenen? Ik haal een paar keer diep adem en probeer mij de gebeurtenissen langzaam voor de geest te halen. Goed, mijn schoenen waren dus weg en onder een oude badjas was ik verder compleet naakt. Maar wat was het doel van dit alles? En waarom ik? En wie waren die dode vrouwen? En waar was Flux?

Teveel vragen. Eerst was er een probleem dat ik in de hand had. Dat ik zelfs vrij gemakkelijk kon oplossen; vind een plek om te plassen want de nood is nu wel héél hoog.

—————

“Weet jij waarom zij nu kleine rondjes loopt met haar benen in een x-vorm?” vroeg de man. De andere mannen keken verwachtingsvol naar hun vrouwlijke teamlid in de hoop dat die het antwoord wist op deze vraag. Zij was duidelijk de slimste van het stel want na enig nadenken zei ze: “Ik denk dat het iets te maken heeft met die rare zak die wij bij hen allemaal in hun binnenste vonden. Die leek gevuld te zijn met vloeibare afvalstoffen van hun lichaam. Ik vroeg mij al af hoe die stoffen werden afgebroken maar nu denk ik dat die gewoon worden afgevoerd. Het kan bijna niet anders of er vormt zich dan een grote plas op de vloer. Dat had ik nou nooit gedacht!”

De anderen raakten enthousiast van die woorden en probeerden zich voor te stellen hoe het eruit zou zien, dat menselijk verlies van vloeistof. Ze begonnen door elkaar heen te kakelen met ieder hun eigen idee van wat er precies zou gebeuren met hun proefpersoon. “Plas! Plas! Plasje grote plas!” riep de kleinste van hen voortdurend; een grote grijns van pure pret op het gezicht.

Natuurlijk zouden zij zich aan het protocol moeten houden en onderzoeken of deze vrouwen geschikt waren om hun soort voor uitsterven te behoeden. Maar betekende dat dan dat zij niet zo af en toe een pleziertje mochten hebben? Okee, ze speelden graag spelletjes maar was dat nu heus zo erg?

Van hen werd verwacht dat zij dag en nacht op hun kamer zouden zijn. Maar nu waren zij hier en zij waren vastbesloten zich hun enige pretje van dit jaar niet te laten ontnemen. Wat de gevolgen ook mochten zijn. En zeker nu zij de schrijfster van al die artikelen over zwangerschap zélf te pakken hadden. Dit was een buitenkansje! Zij hadden ook al een tijdje hun “pijnstillers”, zoals zij hun medicatie noemden, niet ingenomen. Terwijl zij die eigenlijk wel moesten nemen om enigszins gezond te blijven. Zij waren al jarenlang gewend om gestraft te worden dus wat kon hen nu gebeuren?

De deur van de observatieruimte zwaaide met kracht open en geschrokken staarde het viertal naar de figuur in de deuropening.

– To be continued –

Volgende week zondag volgt deel 12 geschreven door een gastschrijver. Wil je ook een eigen wending geven aan het verhaal? Laat het me weten!