To be continued (4)

Deel 4 is geschreven door gastschrijver Caroline Geurtsen.
www.bezieldcoachen.nl
 http://carogeurtsenmyblog.wordpress.com/

Het meisje kijkt me met grote ogen aan en legt haar vinger tegen haar lippen, ondertussen zachtjes achteruit schuifelend naar waar ik haar niet meer kan zien. Ik trek mijn badjas wat strakker om mij heen en volg haar. Dan zijn we in naar het schijnt een opslagplaats van ziekenhuis meubilair en ik krijg de kriebels als ik behalve dossierkasten en verstelbare bedden ook operatietafels en instrument kasten zie staan. ‘De instrumenten zelf zijn gelukkig nergens te bekennen’, schiet er door mij heen.
Dan voel ik in het schemerdonker een kleine hand de mijne pakken en loop ik achter haar aan tussen twee hoge kasten door, schijnbaar naar buiten. Maar het is een andere ruimte met een lichtkoepel en heel veel planten, het heeft iets van een hortus alleen veel killer qua temperatuur. De planten blijken plastic.
Het meisje wijst naar een kapstok in de hoek waar wat jassen hangen, verpleegstersuniformen, met op een ervan hier en daar een vlek oud geronnen bloed. Er loopt een rilling over mijn rug, maar ik doe wat ze schijnbaar van me verlangt en trek een relatief schone jas aan, knoop hem dicht en zie dan dat eronder ook een broek hangt, die ik snel aanschiet  terwijl zij ongeduldig heen en weer begint te lopen. Het paar veel te grote gympen laat ik ondanks mijn koude voeten na enige aarzeling staan.
Ze trekt me weer mee en aan haar gezicht te zien hebben we haast, ze kijkt schichtig de richting uit waar we vandaan komen. We gaan een hoek om en stoppen bij weer een paar kasten. Verwachtingsvol kijkt ze me aan, ik haal niet begrijpend mijn schouders op. Dan pakt ze een stoel, schuift die voor de kast en kijkt naar boven en dan weer naar mij. Als ik haar blik volg, meen ik te begrijpen wat ze van me wil. Hoog boven de kast zit een luchtrooster waar zij van haar lang zal ze leven niet bij kan, maar ik wel als ik op de stoel klim. Zonder aarzelen pak ik haar op en ze klemt haar armpjes als een aapje om me heen. Via de stoel klim ik moeizaam op de kast en onderzoek of ik het rooster met mijn handen open kan krijgen. Blijkbaar is ze hier eerder geweest want ze wijst met een draaiende beweging naar de al vrij los zittende vleugelmoeren waarmee het rooster in de sponning geklemd zit. Het is nog een heel gedoe om met mijn koude vingers het rooster op de kast te zetten, het meisje in het gat te tillen en er vervolgens zelf in te kruipen.
Ik moet gaan liggen om het rooster te pakken en terug op zijn plek te schuiven. Er is net genoeg ruimte om de twee onderste moeren iets aan te draaien en de twee bovenste te doen alsof. Dan krijg ik een klam handje op mijn mond gedrukt en liggen we allebei muisstil totdat de voetstappen van twee mannen die we langs de ingang van de kamer zien lopen, niet meer hoorbaar zijn. Als mijn ogen aan het donker gewend zijn, begin ik op mijn buik liggend naar achter te schuiven totdat we op een splitsing komen en een iets ruimere schacht in kunnen, naar recht of naar links. Zonder enige aarzeling gaat het meisje mij voor, zij kan staan en loopt zachtjes vooruit, ik schuifel op mijn billen met gebukt hoofd achter haar aan.
Dan komen we bij een ander rooster en kan ik een ruime lichte kamer inkijken, die in eerste instantie leeg lijkt. Bij nader inzien zitten en liggen er enkele vrouwen, de een op een bed, de ander op een sofa, een boekje lezend of haren borstelend. Het ziet er op het oog heel vredig uit. Dan gaan mijn nekharen overeind staan, alle vijf vrouwen die ik zie zijn duidelijk in een ver gevormd stadium van zwangerschap. Als er een vrouw met een dienblad de kamer binnenkomt, begint de ademhaling van het meisje naast me te versnellen en ze kruipt langs me naar het rooster.
Zachtjes tikt ze met haar nagels op het metaal. Geen van de zwangere vrouwen kijkt op, maar de vrouw met het dienblad zet het snel op tafel naast haar neer, schuift een stoel dichterbij en trekt zich op haar tenen staand naar boven, totdat ze met haar neus tegen het rooster geduwd de vingers van het meisje aanraakt. “Rosa, fluistert ze, gelukkig, ik dacht dat ze je te pakken hadden gekregen”. Toen zag ze mij en trok van schrik haar gezicht naar achter, waardoor ze bijna viel.
“Rustig, mam, ze is ok, ze is zelf gister nieuw naar binnen gebracht”, zegt het meisje wat dus Rosa blijkt te heten. De vrouw kijkt schrikachtig om, waar alle vrouwen zonder ook maar een spier te vertrekken doorgaan met waar ze mee bezig waren. Kennelijk ziet ze mijn frons en legt uit dat ze allemaal licht gedrogeerd zijn om ze kalm te houden. “Wilt u alstublieft hulp halen? Mijn Rosa weet de weg en kan u via de oude was-sluis naar een dienstingang brengen”. Ze legt me snel uit hoe ik daarna lopen moet. Het is zeker tien kilometer naar de bewoonde wereld en ze kijkt me smekend aan. “Denk je dat je dat redt?”
Ik schud dapper van ja terwijl ik dacht aan de temperatuur buiten en mijn nu al koude voeten. Snel raakte ze nog even de vingertoppen van Rosa aan en en vroeg of ze nog genoeg te eten had. Het meisje knikt van ja en tegelijkertijd beginnen haar moeder en ik aan een terugtrekkende beweging, we hadden allebei het geluid op de gang gehoord.
De vrouw zet snel de stoel weg en begint de glazen sap uit te delen aan de voor zich uit starende vrouwen. Toen waren wij op weg naar buiten.

– To be continued. –

Volgende week zondag volgt deel 5. Lijkt het je leuk om ook een deel te schrijven? Laat het me weten!