Nog meer stoom!

Maandag 23 juli 7.55

Hubby gaat maar eens even kantoor bellen van uit het hotel want de telefoon heeft de hele vakantie niet gewerkt en hij wordt nu toch wel erg onrustig. Alles blijkt onder controle dus we kunnen onbijten. We zitten aan tafel bij een stel dat uit de buurt van San Diego komt. Ze zijn hier voor een zaken interview. Ze willen namelijk een ghost town hier in de buurt van Cortez gaan exploiteren. De geldschieters zijn op zoek naar de geschikte personen. Hij is duidelijk erg gespannen en wil in het begin ook eigenlijk helemaal niet praten maar als hij dan eenmaal z’n verhaal kwijt kan wordt ‘ie wat losser. Helaas hebben we niet meer tijd om met ze te praten want we moeten op tijd weg voor de stoomtrein en we kunnen het hubby niet aan doen om daar te laat aan te komen.

8.25 De auto wordt snel ingeladen, het is 22 graden en we gaan op weg naar Durango. Tjoe Tjoe.

9.30 Staan nu op het perron van het station in Durango en de stoomtrein staat klaar voor vertrek. Het ziet er toch wel heel leuk uit en ook ik vind het even jammer dat we niet kunnen.

Bij het wegrijden zit ons haar helemaal onder de zwarte roet regen. Er uit wrijven heeft geen nut want het trekt alleen maar zwarte strepen op je hoofd. Het heeft wel wat.

10.25 Boodschappen bij Albertsons (water, sappies, low fat chocolade melk) gedaan en we gaan nu snel achter de trein aan. In de verte zien we de stoom dus erg ver kan die niet zijn. Dochterlief is boos omdat ze niet meer snoep mee mocht nemen, ze kijkt nu erg giftig, als blikken konden doden. Het is weer family fun in the car.

Verderop hebben ze in Durango een hele mooie wijk met echt schitterende huizen met een uitzicht zo mooi dat wil je niet weten. Ik zie me dan ook al op zo’n mooie houten overdekte veranda zitten met een ondergaand zonnetje en een zacht briesje, de wijn smaakt goed en het houtvuur knappert.

We hebben de stoomtrein al snel ingehaald en vinden een mooi plekje waar die de weg onderdoor zal gaan. We zijn niet de enige gekken al snel staan er nog meer auto’s waar mensen uitspringen met camera’s in de aanslag.

Als die eenmaal voorbij is weer snel de auto in om nog een plek te zoeken waar hubby kan filmen. We schieten her en der de weg af omdat hij denkt dat we dan het spoor tegenkomen. Ik vrees dat dit een dag wordt van geslinger en gerem en getier omdat ‘ie de trein niet kan vinden of dat we hem net gemist hebben. We komen onderweg mooie plekjes tegen ook een schitterende camping prachtig gelegen aan een meertje midden in de bossen maar de trein zien we niet meer. Ondertussen klimmen we ook weer aardig en zitten dan ook al op een hoogte van 10.000 ft. De temperatuur zakt hier boven naar 21 graden maar de uitzichten zijn weer spectaculair.

Dochterlief slaapt als we even een stop maken om wat te kijken en te eten. We laten d’r maar even lekker liggen en gaan samen op een bankje zitten genieten van het uitzicht. Op een gegeven moment wordt ze toch wakker en is een beetje boos dat ze ons niet in de auto zag toen ze wakker werd. Hubby steekt de weg over om in de rotsen naar fossielen te zoeken. Ik zie hem steeds hoger gaan en verwacht ieder moment dat er een rots afbreekt en hij naar beneden komt rollen, maar dat valt mee.

Als we weer verder rijden steekt er op eens een hert de weg over. Hij weet nog net voor de tegenliggers langs te springen en het is echt maar net kantje bord. Gelukkig komt hij heel aan de overkant.

12.20 We komen aan in Silverton, het eindpunt van de stoomtrein. Snel naar het station om de aankomst te filmen. Eerst even langs het Visitors Center want ik moet toch nodig plassen. Al snel zien we een trein aankomen, hubby snel naar het spoor, rijden ergens in wat eigenlijk alleen voor personeel is maar hij hoort of ziet niks want z’n treintje komt er aan. Dochterlief ziet meteen dat het niet dezelfde trein als die we hebben zien vertrekken. Deze heeft een ander nummer, slimmerd. 

13.25 Zijn nog steeds in Silverton, dat op 9317 ft ligt. We hebben gegeten bij een saloon, als je binnen staat heb je meteen het idee dat je in het wilde westen zit. De kleding van de bartenders en de pianist is uit die tijd en ook de inrichting. Eerst nog even aan de bar gehangen maar toen we gingen eten hebben we een tafeltje opgezocht, eet wat makkelijker.

Even buiten Silverton zijn ze weer met de weg bezig en om een reden die ons niet duidelijk wordt moeten we over het pas neergelegde asfalt rijden. We trekken helemaal strepen terwijl de andere weghelft nog niet geasfalteerd is.

We zitten weer op een lekker smal bochtig weggetje zonder vangrail. Toch een kleine moeite lijkt me en het zit wat relaxter. Onderweg komen we een heel mooi riviertje tegen met gelig water. Hup stoppen, hubby probeert de rivier over te steken. Ik hoop niet dat hij even een bezoekje aan het hol gaat brengen dat daar in de rotsen zit. Je weet nooit wat er woont, misschien wel zo’n gezellige grizzly.

Komen onderweg schattige dorpjes tegen met leuke straatjes en mooie huizen. In dit gebied zou je best wel een paar dagen kunnen doorbrengen. Goed om te houden voor een volgende keer.

Boven in de bergen is het zo’n 22 graden maar als we het dal weer inrijden stijgt het kwik weer naar 29. Het is hier in Colorado koeler dan in de andere 3 staten die we gehad hebben. Het voelt een stuk aangenamer aan.

Als we Montrose doorgereden zijn komen we onverwachts nog een National Park tegen. Het heet Black Canyon en is vooral geschikt voor hikers en bergbeklimmers. We gaan maar eens even kijken of het ook wat voor ons is. We moeten een aardig stuk landinwaarts rijden om het park te bereiken en we moeten ook weer behoorlijk klimmen. Als we er eenmaal inrijden vragen we ons af waarom ze het een National Park noemen want we hebben onderweg toch wel wat mooiere dingen gezien. Ze hebben diepe afgronden bestaande uit donkere rotsen en ik kan mij inderdaad voorstellen dat het een ideaal gebied is voor klimmers. Na twee uitkijkpunten houden wij het voor gezien. Komt waarschijnlijk ook omdat je op een gegeven moment ook een beetje overvoerd bent met prachtige uitzichten en misschien ook wel een beetje verwend door de schitterende parken die we hiervoor hebben gezien. We gaan in ieder geval nu ons hotel opzoeken, zodat we op ons gemak kunnen eten en zwemmen.

We hebben trouwens wel 4 eagles zien rondvliegen in de Black Canyon, was echt een machtig gezicht om die beesten tussen die rotsen te zien glijden. Ze waren alleen vreselijk moeilijk vast te leggen op foto, door de donkere achtergrond en hun constante bewegen.

Dochter deelt ons mede dat ze voortaan Carmen Cortez wil worden genoemd. Zo heet namelijk het meisje uit Spykids. Ze heeft alleen af en toe wat moeite met d’r nieuwe achternaam en verbasterd het dan tot Corzet.

17.10 Rijden langs Gunnison Lake (smal maar zeer lang), is een mooi gebied dat veel bezocht wordt door watersport liefhebbers. Vissers, surfers, zeilers etc. Het is alleen niet druk op het meer op dit moment omdat we onder zeer dreigende donkere wolken doorrijden en het begint ook aardig hard te waaien dus ik verwacht nog wel een aardig buitje zo meteen.

Gunnison is een aardig grote stad waar veel jagers en vissers komen. Ik kan me bij het jagen nou helemaal niks voorstellen want we hebben al aardig wat hertjes gezien onderweg en dan kijken ze je met van die grote ogen aan. Je moet volgens mij toch aardig gevoelloos zijn wil je daar op kunnen schieten.

18.20 Staan op de kamer, ziet er mooi uit hier houden we het wel 2 nachten uit. Vlak naast het hotel hebben ze ook een restaurant waar je ’s morgens het ontbijt kunt gebruiken en ‘s avonds uitgebreid kunt dineren. Ze hebben de kaart op de kamer liggen en dat ziet er veel belovend uit. Opschieten, heb honger.

20.20 We hebben echt heerlijk gegeten in het restaurant dat zich ook aanprijst met een Europese touch te koken. Het tempo lag ook een stuk lager. In de meeste restaurants heb je je bestek nog niet neergelegd of ze halen het al onder je neus vandaan. Vooraf hadden we Norwegian smoked Salmon, daarna allemaal een salade, daarna had ik shrimp scampi pasta met olijven en artisjokharten, hubby had zalm in een aardappelkorst en dochterlief had een braadworst met patatjes.

21.25 Liggen op bed te zappen, hebben daarnet nog even gezellig met z’n drieen gezwommen.  We zijn erg tevreden over de kamer met z’n donkerrode gordijnen en teakhouten meubels. 

Morgen gaan we of the road naar Aspen!

Morgen dus even geen reisblogje want dit avontuur is al eerder op het blog verschenen onder de naam Road of Terror (1,2 +3). Wel zo beetje het spannendste wat we tot nu toe hebben meegemaakt! Ik zorg wel dat er foto’s bij staan morgen. Ik heb ze eindelijk allemaal gevonden.